Yaşayabilenlere...

Eğer dediğin doğruysa,
Bu yıldızın da gitmesiyle gökyüzünden,
Beşinci kayan hayat bu gördüğüm.

Baksana,
Gidenler eksiltmedi gökyüzündekileri,
Oysa daha az önce şuracıktaydı o yıldız.
Ben gördüm gidişini, bir anlık olan,
Saniyeler süren hani…
Kaydı diyene kadar çoktan kayıp giden…

Söylesene,
Ben de böyle mi olacağım?
Hayattan böyle mi kayıp gideceğim?
O kadar çok insancık arasından,
Anlaşılmadan, sessizce…
Bir yıldız kadar parlayamadan üstelik.
Işık saçmadan mı gideceğim?
Eksiltmeden mi?
Gidişimi öyle herkes bilmeyecek mi?
Hemencecik ayaklar altına mı serileceğim?

Eğer dediğin doğruysa,
Bir gün mutlaka öleceğim öyle mi?
Hem de tek başıma, bir başıma.
Anam varsa hayatta,
Bir esaslı yaş o dökecek,
Bir de uzaklardaki dostum hani.
Bu da uzun sürmeyecek,
Unutulacağım öyle mi?

Baksana,
İz bırakmak diyorsun ya hani,
Hayata şöyle esaslı bir iz.
Ölsen de ölmediğin,
Gitsen de gitmediğin aslında.
İki tarafta da olabildiğin yani.

Söylesene,
Çok mu zor?
Hayata bir iz bırakabilmek?
Bir işe yaramak çok mu zor?

Eğer dediğin doğruysa,
Tek bir hayat bu önümdeki.
Her bir anı,
Her bir nefesi,
Ben sayamasam da sayılmış olan,
Ben istemesem de bitecek olan.

Eğer dediğin doğruysa,
İz bırakabilmek,
Yaşadığının en büyük kanıtıdır.
Eğer yoksa bir çizik bile bıraktığın,
Yaşadığına kimseyi inandıramazsın.
Kendini bile…